spark

You feel that everything is lost
That everything is working against you
Happiness seems too utopian
You don't live
You just breathe
Hopeless
But there is a spark
A spark that lights the fire
And out of this hopelessness the fire grows
You start gaining
Most importantly you start breathing for a reason
You are alive

Whatever you may have lost
Don't be disheartened
There will always be a spark

he put a spell on me

Was it too good to be true?

The first words we exchanged...

The anxiety of meeting this stranger...

The first time I saw him in person...

The first words we exchanged...

The bottle of wine we had that night...

The stroll we took around old Nicosia even though we were both dead cold...

Nina Simone's 'I Put A Spell On You' which lead to our first kiss in his car... We both wanted that kiss so bad... We were both afraid to make the move... But at that moment we both knew that it was ok to do it.

The second our lips touched it was as if time stopped and with it all the worries and fears we had disappeared. Every part of me was trembling, every part of me was in ecstasy.

We stayed at just kissing but I don't think that it mattered. From my part at least I was fully fulfilled emotionally that sex wasn't in my mind. We had made such a connection that night... Sex was... How to put it? Unnecessary.

After we spent the nights were both out of the army together. Not as intimate as we would have wanted. Both, mine and his student friends came back for the Holidays. I didn't mind... After new years he was going to UK for a few weeks so I knew I wasn't going to see him...

He is back. Its been almost two weeks. Still we haven't seen each other... We may text message here and there but I think it died.

I know I shouldn't be sad/angry/pissed off about it. There were no strings attached to what we had. If we had anything...(?) Maybe thats the reason it was so sweet and pure when we were together. The fact that we didn't have any conditions and expectations. We just lived the moment.

But, for how long will I live moments with passers by?



P.S. I'm posting the song, hopefully you feels it's magic! Enjoy! ;)

P.P.S. Είμαι σκοπιά... Excuse my weird writing.

95B in 1984

Καλημέρες,

 Ήλιος, τσιάρο, το iphone να παίζει Moby τζαι εγώ να ταξιδεύκω... Δίπλα μου να μαλακίζουντε λοχαγοί, ΕΠΥ τζαι στρατιώτες με τον γερανό του MAN όπως τα μωρά(μάνλινεσς στο μεγαλείο του).

 Εψές ετέλειωσα το 1984 του George Orwell τζαι έπιασε με η παράνια... Νιώθω ότι ζω το δικό μου 1984 δαμέσα... Θα είμαι δαμέσα για δκιο χρόνια της ζωής μου. Εν θέλω να είμαι δαμέσα, αλλά εννά μου πεις ποιός θέλει να εν δαμέσα. Το μόττο τους "αν μεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό απλός απολαυσέ τον", τούτο σπάζει μου την ον μένυ λέβελς αλλά στην τελική τζαι εγώ έτσι κάμω. Σιωπώ. Εν αντιδρώ. Μπορεί να μείσω τον 'Big Brother' όμως σκάζω. Ένεν εγώ τούτο το πράμα! Πριν μπω μέσα επάλευκα για το δίκιο μου, για τζίνα που εθεωρούσα δίκαια, την ισότητα των ανθρώπων! Όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γύρο μου τζαι ιδικότερα τα δικά μου καταπατούντε τότε αντιδρώ με τον δικό μου τρόπο. Για άλλους κάποια πράματα εν δεδομένα ενώ για εμένα εν απαγορευμένα. Δαμέσα ούλλα ελέγχονται, το τι εννά πεις τζαι κάμεις ενα μαθευτεί ως το επόμενο πρωί(κατίνιασμα/κουτσομπολιό 24/7). Εννά μου πεις στα αρτσίθκια σου! Συμφωνώ! Αλλά μέσα εν μπορώ να μπλοκάρω άτομα που την ζωή μου, θέλω εν θέλω εννά είμαστε μαντρομένει για μια φάουσα μήνες. Στον 'έξω' κόσμο εχριάστηκε να μπλοκάρω τους δικούς μου τζαι είμουν προετοιμασμένος να τους χάσω αν εχρειάζετουν όταν έμαθαν οτι είμαι γκέι... Αλλά δαμέσα ιτς αν ανόδερ γκέιμ.

 Ένιξερω, απογοητεύκουμε με τον εαυτό μου ούλλη την ώρα. Φοούμε ότι παρόλο που εν σημφώνω με την ούλλη φάση στο τέλος θα δεχτώ τζίνα που θέλουν να μου περάσουν! Στο τέλος θα καταλείξω όπως τον Ουίνστον στο 1984...

'But it was all right, everything was all right, the struggle was finished. He had won the victory over himself. He loved Big Brother.'

On a brighter note... έστειλε μου μήνυμα εψές! :)

hello iamxproed

Λλίο η γυρίλλα που είμαι μέσα... Λλίο(υπερβολική) γυρίλλα που ήταν να τον δω εψές τζαι δεν τον είδα... Γενικά βαρκούμε, οι πάντες και τα πάντα νευριάζουν με! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αρκέψω να γράφω τούτο το μπλογκ( τράι νάμπερ 33...) για ποσκόλιο τζαι για να σας τα πρίω(ιμάτζιναρι αναγνώστες).

Λόγοι για να ΜΕΝ θκιαβάζετε τούτο το μπλογκ:
-Είμαι ανορθόγραφος.
-Νο λάιφ ατ δε μόμεντ - ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ.
-Είμαι γυρίλλας(νομίζω εκαταλάβατε το).
-Μελαχρινός, μέτριου αναστήματος, καφέ μάθκια...κούκλος(θα ήθελες να είσουν εγώ)...

Αααχ μαλακίες που γράφω αλλά που κάπου πρέπει να αρκέψω.

Άτε πρέπει να τα βαώσω γιατί κσιέτε ο βλάκας ο ΕΠΥ για αναφορά... Φακ μάι λάιφ.

Υ.Γ. εν είμαι έτσι μίζερος συνήθος, ιτς ουάν οφ δόους ντέις.